نوع کاشی است که اکثرأ در مساجد، عبادت گاه‌ها و مقبره‌ها همچنان منازل شخصی بکار می‌رود که از شهرت بسیار خوبی برخوردار است .
این نوع کاشی از کاشی‌های خشت یعنی چهار گوش نشأت گرفته و معمولاً از قطعاتی به ابعاد ۱۵×۱۵ و۲۰×۲۰ و برای مناره و گنبد ۱۵×۷٫۵ یا ۲۰×۱۰ سانتیمتر به رنگ سفید تهیه شده، در کنار هم چیده شده و با طرح یا خط تهیه شده، روی کاغذ سمبه شده، با گرده ذغال برروی کاشی کپی می‌شود و به وسیله اکسید منگنز، قلم‌گیری می‌شود و بعد با رنگ‌های مختلف امّا حرارت پایین‌تر از رنگ اول کاشی رنگ آمیزی می‌گردد و دوباره به کوره رفته وآماده نصب می‌شود.
هفت رنگ متداول و رایج در ساخت این نوع کاشی عبارتند از سیاه، سفید، لاجوردی، فیروزه‌ای، قرمز، زرد و حنایی که در آبدات تاریخی و اماکن متبرکه از این نوع کاشی‌ها زیاد استفاده شده‌است.
روند فرآیند کاشی کاری هفت رنگ نسبت به معرق بیشتر است. این نوع کاشی نسبت به سایر کاشی ها در اماکن مذهبی و متبرکه و بناهای تاریخی بیشتر ورد استفاده قرار می گیرد.
شیوه معماری با گسترش اسلام در شرق تغییر کرد این تغییرات بخصوص در بخش تزئینات بیشتر بود. مسلمانان آثار هنری را که از آداب و رسوم اسلام خارج بودند و دارای نماد انسانی یا حیوانی بودند را تخریب کردند. از این نظر که هنر باید در خدمت علم و دانش باشد نه پرستش. از اینرو در عهد اسلامی هنرهای تزئینی و صورت گری فقط برای صحنه های یادگاری و حماسی باقی ماند.
نقاشی مشجر خطوط هندسی و نوشته‌های کوفی مزین و دارای گل, برگ و غیره بروی بناها یقیناً از سده سوم هجری به بعد رواج یافته‌اند.
کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوه اساسی و بنیادی در تزئینات ساختمان‌های آبده یی و ساختمان‌های عادی می‌باشد. استفاده از این شیوه در معماری اسلامی بسیار رایج است و طرح‌های جالب، جلو رشد و کشف تزئینات خشتی و گچی را گرفت و همه علاقمند تزئینات با کاشی شدند. استفاده از کاشی به نحوی که روی دیوار را کاملا بپوشاند اولین بار در قرن ۱۳ و در قونیه به کار رفته است.
کاشی کاری بصورت هنر تزئینی در کشورهای اسلامی به اوج شکوفایی خود رسید و یکی از ویژگی‌های برجسته معماری اسلامی به شمار می‌رود.